تنها امید من که نا امیده

امیده من دوباره ته کشیده

لحظه به لحظه فکر نا امیدی

این لحظات امونم و بریده

اون که می گفت با دستای دل من

از قفس بی کسی آزاد شد

چی شد که با گریه ی من شاد شد

با شبنم اشک من آغاز شد

از وقتی رفت یه روز خوش ندیدم

خواستم دلم یه گوشه ای بمیره

خسته شدم چه انتظار سختی

یکی بیاد جون من و بگیره

قلب من از تپیدنش خسته شد

نبضم با ضربه های معکوس مرد

قلب من از خستگی خوابش گرفت

این دل نا امید و مایوس مرد

شاید صدای زخمیه دل من

مرحم زخم های دل تو باشه

شاید که قصه ی جدایی من

نزاره هیشکی از کسی جداشه