برای ارزوهایی که مردند... برای سکوت های کر کننده ام ... برای سکوت های سنگین تر از فریادم...

که می لغزد 
بسوی دریاچه ی تاریک
این کاج ها
در مسیر هر روزه ی باران
این نیمکت سنگی
این دلتنگی
که می نشاندت
کنار پرنده ای لرزان
غربت است.


برچسب‌ها:
محمود داوودی, شعر
+ چهارشنبه بیست و دوم خرداد ۱۳۹۸ زمستانی ترین |