برای ارزوهایی که مردند... برای سکوت های کر کننده ام ... برای سکوت های سنگین تر از فریادم...
دعایی که بعد از خوردن غذا انچام میشه خیلی با ارزش تر از دعای قبل از سرو غذاست. مهم اینه وقتی سیری یاد خدا خدا باشی.. وقت گرسنگی که فشار معده ولت نمیکنه ...همش خدا یادته...

 

اگرم منو به آغوشت بردی و منو سیر کردی بدون ادعا و بعدش من تورو پس نزدم مهمه... قبلش اگر انتظار داری خویشتن داری بکنم و رعایت ادب بکنم باید بهم شک کنی. باید بهت بربخوره...


برچسب‌ها:
روزنوشت
+ سه شنبه بیست و ششم اردیبهشت ۱۳۹۶ زمستانی ترین |