برای ارزوهایی که مردند... برای سکوت های کر کننده ام ... برای سکوت های سنگین تر از فریادم...

من یلدام، شب ِ دور از خورشید
باز پاییز شد و باد چرخید و
هوس چو گیاهی مرموز رویید
او رویید و درخت از این همه درد
چو نگاهم خشکید
تا دیروز قدمی بردار
من رو باز به شروعش بگذار
تو زیبایی و بی پروایی و
من که از این دلتنگی بیمار
با من حوصله کن در این شب ِ کور
تو همیشه دل یار..

تو شب ِ بیدار منی
همه جا تکرار منی
گرچه بی من، گر چه که دور
دل ِ من، دل یار منی
تو شب ِ بیدار منی
همه جا تکرار منی
گرچه بی من، گر چه که دور
دل ِ من، دل یار منی

نور آرام به درخت بارید
برگ رقصان به سقوطش خندید
باز پاییز شد و باد چرخید و
هوس چو گیاهی مرموز رویید
او رویید و درخت از این همه درد
چو نگاهم خشکید
ماه پنهان ِ و راه دشوار
من در حال ِ غروبم این بار
باش در خوابم و در بیدارم و
من رو در این تنهایی مگذار
با من حوصله کن در این شب ِ کور
تو همیشه دل یار

تو شب ِ بیدار منی
همه جا تکرار منی
گرچه بی من، گر چه که دور
دل ِ من، دل یار منی
تو بگو درمان ِ تو چیست
تو بگو دل یار ِ تو کیست
تو بگو این ها همه رو
سببی جز فاصله نیست..
تو شب ِ بیدار منی
همه جا تکرار منی
گرچه بی من، گر چه که دور
دل ِ من، دل یار منی
دل ِ من، دل یار منی
دل ِ من، دل یار منی..


برچسب‌ها:
سارا نائینی, دلشاد امامی, فارسی, 1396
+ سه شنبه چهاردهم خرداد ۱۳۹۸ زمستانی ترین |